وصیتنامهای پربرکت که عمل به آن نسلبهنسل ادامه مییابد
حدود نیمقرن از روزی که حاج محمد پورکاشانی؛ تاجر خوشنام و ثروتمند دهه 50 خورشیدی تصمیم میگیرد تا وصیتنامهای منحصربهفرد بنویسد میگذرد. او در این وصیتنامه قید میکند که قصد دارد ثلث اموالش (که بیشتر زمینهای زراعی روستای فرخآباد شهرستان فردیس کرج بوده است) را وقف امور خیریه کند اما نه به آن شکلی که در آن دهه مرسوم بوده است، بلکه به شکلی مدرن و در قالب یک موسسه خیریه!
مدیرعامل بنیاد خیریه پورکاشانی در گفتگو با رسانه شبکه ملی موسسات نیکوکاری و خیریه در این باره اظهار کرد: پدربزرگ بنده و بانی اصلی شکلگیری بنیاد خیریه پورکاشانی؛ از صنعتگران و بازرگانان نسل دهه چهل و پنجاه خورشیدی بوده است. او به همراه برادرش «حاج علینقی کاشانی» که فرد شناختهتر شدهای در تاریخ است به تجارت و تولید صنایع نساجی، صادرات خشکبار و واردات ماشینآلات میپرداختند و در این بین با توجه به فرهنگ غالب جامعه به امور خیریه نیز مشغول بودهاند. نقل است که به دلیل کمکهای خیرخواهانه خود در جنگ جهانی دوم، به معتمدین بازار تبدیل شده بودند.
مجید پورکاشانی ادامه داد: همه برادران خانواده کاشانی از شم اقتصادی خوبی برخوردار بودند اما محمد پورکاشانی از شم اجتماعی بالایی نیز برخوردار بود و همگام با مسائل اقتصادی، مسائل اجتماعی و آبادانی نیز برای او در اولویت قرار داشت. به همین علت نیز علاوه بر فعالیتهای خیرخواهانهای که به همراه برادرش در زمان حیات خود دنبال میکرد، تصمیم به تنظیم وصیتنامهای ارزشمند جهت تاسیس یک بنیاد خیریه، پس از آسمانی شدنش نیز گرفت.
وی افزود: محمد پورکاشانی طبق این وصیتنامه از فرزندان ارشد خود میخواهد که بر ثبت یک بنیاد خیریه اهتمام ورزند و هزینههای آن را نیز از محل ثلث اموالی که به ارث باقی میگذارد تامین کنند. با این شرط که این اموال تا جای ممکن فروخته نشود و درآمد حاصل از آن، مصرف گردد. قصد او از این درخواست این بود که اموالش در قالب تشکیلات مدنی قرارگیرد و طبق یک اساسنامه مشخص، درآمد حاصل از آن در گردش فعالیتهای نیکوکاری قراربگیرد و برکت آن تا چند نسل بعد هم ادامه داشته باشد.
پورکاشانی تصریح کرد: سال ۱۳۵۶ بنیاد خیریه پورکاشانی تاسیس میشود و در همان سالها بعضی از اموال جهت تاسیسات آب رسانی و مخابرات روستا به دولت واگذار میگردد و مدرسهای نیز ساخته میشود. اما در این دوران به دلایلی، خیریه در حالت رکود قرار دارد و فعالیتهایش خیلی منظم و سازمانیافته شده نیست که خوشبختانه اوایل دهه هفتاد خورشیدی از این شرایط گذر میکند و به ظهور میرسد.
مجید پورکاشانی در خصوص نحوه بهرهبرداری از اراضی کشاورزی قید شده در وصیتنامه حاج محمد پورکاشانی توضیح داد: بخشی از این اموال به همان شکلی که بودهاند مورد استفاده قرار گرفتهاند و صرف امور آموزشی، فرهنگسازی یا اشتغالزایی شدهاند. همچون مرکز فنی و حرفهای شماره ۲ زیبادشت که یک مجموعه دو و نیم هکتاری است که شامل باغ شخصی و خانه مسکونی پدربزرگ میشود. این مجموعه تماما به سازمان فنیحرفهای واگذار شد تا به مرکز آموزشی فنی و حرفهای کشاورزی در آن منطقه تبدیل گردد. همچنین در مواردی بنیاد خیریه پورکاشانی قطعهای از زمین را در اختیار متولیان امور مختلف قرار داده است تا در آنجا مراکز مختلف ورزشی و آموزشی احداث کنند. در برخی مواقع ارزش مالی یک زمین کشاورزی به دلایلی همچون قرارگرفتن در مناطق مسکونی و… بالا رفته است، به همین علت تصمیم گرفتیم آن را بفروشیم و از درآمد حاصل از آن در زیبادشت، مدرسه و درمانگاه ساخته شود.
به سوئیس نمیروم، سوئیس را به فرخآباد میآورم!
مجید پورکاشانی نوه پسری محمدپورکشانی از شنیدهها سخن میگوید: روایتی وجود دارد که نقل میکند وقتی پدربزرگ در سن بازنشستگی قرار میگیرد دوستی به او میگوید:«تو که از مال دنیا بینیازی چرا نمیروی سوئیس تا از بازنشستگیات لذت ببری؟!» و پدربزرگ پاسخ میدهد:«من به سوئیس نمیروم، سوئیس را به فرخآباد میآورم!» این جمله از پدربزرگ برای من همیشه سرلوحه بوده و در ذهنم حک شده است. هنوز پس از گذشت سالها و ارتباط با بزرگان بسیاری، متوجه شدم که نگاه ارزشمندی که او و افراد مانند او در آن زمان داشتهاند تا حد زیادی در زمانه ما کمرنگ شده است و افراد اندکی هستند که بخواهند بمانند و برای آبادانی قدمی بردارند!
وی با اشاره به وضعیت نابسامان اقتصادی و اجتماعی در کشور، اظهار داشت: در این شرایط نمیتوان آرزوهای بزرگ داشت زیرا این آرزوها خود موجب سرخوردگی میگردد و بستر مناسبی برای تحقق آن وجود ندارد. اکثر ما در جامعه، دائما در حال انتقاد از دولت هستیم که چرا برای رفع مسائل و مشکلات ایران، قدم موثری برنمیدارد اما غافلیم و از خود نمیپرسیم که: «من در حوزه نفوذم برای رفع مشکلات و آبادانی چه قدمی برداشتهام؟!» اگر تلاش کنیم حوزه نفوذ خود را بشناسیم و به تدریج آنرا گسترده تر کنیم، میتوانیم از این حس ناامیدی غالب که «اوضاع خرابتر از آن است که ما بتوانیم کاری برایش بکنیم»، فراتر برویم.
وی با تاکید بر روحیه خیرخواهانه محمد پورکاشانی افزود: او هیچوقت قصد ترک ایران را نداشت و به این سرزمین عشق میورزید، به همین علت هم در زمان حیات خود تصمیم به ساخت چند شهرک ویلایی در فرخآباد گرفت و پس از آن نیز، این روستا را به نام زیبادشت خواند تا در خور زیباییاش باشد. او با این کار قصد داشت به صنعت گردشگری، در این منطقه رونق ببخشد!
این موسسه در یک محدوده جغرافیایی خاص فعالیت دارد
مدیرعامل این موسسه با اشاره بر حوزه فعالیت بنیاد خیریه پورکاشانی بیان نمود: معمولا موسسات نیکوکاری و خیریه، یک «جامعه هدف» مشخص دارند و خود را محدود به یک جغرافیای خاص نمیدانند. به طور مثال اگر جامعه هدف، «معلولین» باشند در هرجای کشور که بخواهند، با توجه به مجوزشان میتوانند فعالیت کنند. در موسسه ما اما یک فرق اساسی وجود دارد و آن هم محدودیت جغرافیایی است. ما تمرکز فعالیتهایمان را بر روی فقرزدایی، فرهنگسازی، ایجاد شغل، آبادانی و توسعه پایدار روستای زیبادشت یا همان فرخآباد گذاشتهایم و عمده فعالیتهایمان در این منطقه متمرکز است. ایدهی زیبای محمد پورکاشانی باعث خاص شدن فعالیت موسسه گردید و به «تمرکز فعالیت بر آبادانی یک منطقه جغرافیایی» منجر شد. او در ذهن؛ رویای آبادی هرچه بیشتر فرخآباد را میپروراند!.
پورکاشانی در خصوص این سوال که آیا بنیاد خیریه پورکاشانی صرفا از محل اموال شخصی خود گردانده میشود یا کمکهای مردمی نیز دریافت میکند گفت: سیاستهای گذشته موسسان این اجازه را به بنیاد خیریه نمیداد تا از ظرفیت کمکهای مردمی بهره ببرد و به نوعی تا به حال دست این بنیاد برای پرداخت هزینههایش در جیب خودش بوده و از محل اموال شخصی هزینهها پرداخته میشده است. در رویکرد جدید و بازبینی برنامه استراتژی بنیاد خیریه پورکاشانی مشارکت اجتماعی و اقتصادی با مردم، جامعه محلی و سایر خیرین، یکی از ارکان پایداری امر خیر تصویر شده که راه را برای اینگونه مشارکتها هموار میکند.
میل و انگیزه نیکوکاری در این خانواده ادامهدار است
وی در پاسخ به این سوال که آیا عمل به این وصیتنامه، صرفا ازسر وظیفه فرزندی بوده است یا فرزندان حاج محمد پورکاشانی خود نیز برای انجام کار خیر پیشقدم بودهاند توضیح داد: نمیتوانیم بگوییم حس وظیفه در عمل به وصیت پدر دخیل نبوده است اما میتوان تاکید کرد که به واسطه رابطه زیبای پدر با فرزندان و نوع تربیت، انگیزه و میل به نیکوکاری بهصورت گسترده و تا دو نسل بعد در خانواده ماندگار بوده است. محمد پورکاشانی به نحوی با فرزندانش رفتار کرده است که میل به نیکوکاری در آنان درونی شده و به نسل بعد نیز از همین طریق منتقل گردیده است.
مجید پورکاشانی اضافه کرد: در ابتدای تاسیس موسسه، اعضای هیئتمدیره همه از فرزندان حاج محمد پورکاشانی بودهاند اما با گذشت زمان، آنان که روحیهای متناسب با فعالیتهایی خیریهای از جمله مشقتهای ارتباط با مددجو و… را داشتهاند ماندگار شدهاند و آنان که از این روحیه برخوردار نبودهاند نیز پس از عمل به وصیت پدر، جای خود را به دیگران سپردهاند.
مدیرعامل بنیاد خیریه پورکاشانی ادامه داد: در کسبوکارهای خانوادگی، بین افراد خانواده اعتماد و اعتباری وجود دارد که اگر به شکل صحیح مدیریت شود، میتوان آن را به خوبی به نسل بعد هم منتقل کرد و از برکات آن بهره برد. حاج محمد پورکاشانی قصد داشت این برکت را دوچندان کند و خیلی هوشمندانه در وصیتنامه خود از فرزندانش نیز میخواهد تا از اموال خود در تأسیس این بنیاد خیریه سهیم شوند. این نگرشی است که همیشه به من انگیزه میدهد تا بر تلاشم در راستای بهبود هرچه بهتر روند بنیاد خیریه پورکاشانی، بیافزایم.
بازبینی برنامه استراتژیک موسسه همزمان با انتقال نسلی
مجید پورکاشانی اذعان داشت: در حال حاضر بنیاد خیریه پورکاشانی در روند انتقال نسلی قرار دارد یعنی از نسل دومی که حالا در دهه هفتاد یا هشتاد زندگی خود هستند، سپرده میشود به فرزندانی که در دهه چهل یا پنجاه زندگی خود قرار دارند! همزمان با این امور، در حال بازبینی برنامه استراتژیک موسسه نیز هستیم.
وی تصریح کرد: در گذشته، این بنیاد بر روی تأسیسات سختافزاری تمرکز بیشتری داشت. تاسیساتی همچون ساخت مدرسه، ورزشگاه، درمانگاه، مراکز آموزشی و …پس از ساخت نیز معمولا برای اداره به متولیان امر سپرده میشد و خود ما در چگونگی اداره آن نقشی نداشتهایم. در بازبینی برنامه استراتژیک مجموعه سعی داریم تمرکز خود را بر روی تأسیسات نرمافزاری بگذاریم. یعنی در تلاشیم تا بیشتر بر روی توسعه فرهنگی و آموزشی منابع انسانی وقت بگذاریم، برای مثال میخواهیم به جای مدرسهسازی به سمت مدرسهداری حرکت کنیم.
مدیرعامل این بنیاد افزود: در گامی دیگر به دلیل تمرکز جغرافیایی خود، میخواهیم برنامه توسعه پایدار روستایی را اجرا نماییم، این برنامه بر روی ظرفیتهای بالقوه روستا تمرکز دارد تا آنان را به جهت توسعه بالفعل کند. این برنامه را در کنار فعالیتهایی دولتی برای توسعه روستا زیبادشت با جمعیتی ۱۲ هزارنفری انجام میدهیم تا از موازیکاری دور بمانیم.
وجود زنان توانمند، ظرفیت بالقوه زیبادشت
وی با اشاره به نقاط قوت و ضعف روستای زیبادشت اظهار داشت: این روستا از ظرفیت وجود زنان توانمند برخوردار است که میتوانند در جایگاه کارآفرینی ایفای نقش کنند و برای خود و خانواده ارزشافزوده مالی به همراه داشته باشند. این زنان علاوه بر تربیت فرزندانی آگاه و توانمند، تلاش میکنند تا بستر مناسبی را برای رشد هرچه بهتر خانواده فراهم نمایند! ظرفیت گردشگری از دیگر نقاط قوت این روستا است که میتواند علاوه بر ظرفیت کشاورزی به دلیل زیباییهای طبیعی و آبوهوای خوش همچین نزدیکی به پایتخت، قطب گردشگری نیز باشد. وجود شهرکهای ویلایی و زندگی افراد ثروتمند در کنار مردم محلی؛ ظرفیت دیگری برشمرده میشود که به رشد و توسعه فرخآباد کمک خواهد کرد. همزیستی مسالمتآمیز دو طبقه اجتماعی «صاحبان ثروت» و «کمتر برخوردار» بسیار مورد تحسین است. پدرم که به نوعی راهنمای بنده در ورود به بنیاد خیریه پورکاشانی است همیشه میگوید: «پدربزرگ با ساخت شهرکهایی ویلایی، ثروت را در فرخآباد به گردش درآورد و با نگاهی که به تأسیس بنیاد خیریه داشت میخواست هدف تسهیلگری اجتماعی را دنبال کند. وجود این دو طبقه در کنار یکدیگر، بدون تسهیلگری میتواند مستعد انواع مسائل باشد، وقتی این تسهیلگریها اتفاق بیفتد، به توزیع ثروت در اجتماع نه چندان کوچک فرخآباد کمک میکند و یک همزیستی مسالمتآمیز به وجود میآورد. این طبقه برخوردارتر با نگاه مثبتی که به فرخآباد دارند در مواردی به کمک دهیاری میآیند و به نوعی در آبادانی آن سهیم هستند. زیبادشت اما نقاط ضعفی نیز دارد که نیازمند یاری است، آسیبهایی همچون اعتیاد و مسائل فرهنگی گریبانگیر این روستا شده است.
وی افزود: فرخآباد با وجود ۱۲ هزار جمعیت اصالت خود را تا کنون حفظ کرده است و مردم به واسطه فرهنگ روستایی حاکم بر جامعه با یکدیگر بیگانه نیستند. نمیتوانیم فرخآباد را منطقهای کمبرخوردار بخوانیم، آسیب فقر در این منطقه خیلی به چشم نمیخورد و مسئله اصلی روستا نیست، اما آسیبهایی همچون اعتیاد و مسائل فرهنگی در کمین مردم محلی قرار دارد. به همین علت سعی داریم در این منطقه به سراغ پیشگیری و توسعه پایدار حرکت کنیم تا فرخآباد با وجود حفظ اصالت کهن خود به روستایی توسعه یافته تبدیل گردد.
فعالیتهای بنیاد خیریه پورکاشانی متنوع است؛ به سمت تمرکز بر چند فعالیت مشخص در حرکتیم!
مدیرعامل بنیاد خیریه در خصوص تنوع فعالیتهای این موسسه گفت: در حال حاضر بنیاد خیریه پورکاشانی در حوزههای مختلفی همچون «کشاورزی و نگهداری اراضی»، «مددکاری»، «مدرسهسازی» «اداره فرهنگسرا»، «باشگاه ورزشی»، «خدمات درمانی»، «ایجاد اشتغال» و … فعالیت دارد. در بازبینی برنامه استراتژی خود دریافتهایم که این تنوع همیشه مطلوب نیست و در مواردی موجب پایین آمدن تمرکز یا حتی کیفیت ارائه خدمات میشود به همین دلیل قصد داریم تمرکز خود را بر روی چند حوزه مشخص محدود کنیم.
مدیرعامل بنیاد خیریه پورکاشانی در تشریح خدمات موسسه خود گفت: بخش کشاورزی به شکل سنتی به موسسه کمک میکند تا بتواند هزینههای جاری خود از جمله حقوق و دستمزد، کمک به مددجویان، هزینه نگهداری مجموعههای ساخته شده از جمله مدارس، مراکز فرهنگی، آموزشی و ورزشی را پرداخت نماید. متاسفانه اکنون به دلیل کمبود آب و خشکسالی دیگر چاهها برای آبیاری کشتها کافی نیستند و از طرفی نیز زمینها بر از چند سال متوالی کشت و کار توان خود را از دست میدهند. بنابراین کشاورزی مثل گذشته درآمد پایداری ندارد و تکیه ما بر آن به عنوان یک منبع درآمد پایدار مانند گذشته نیست! به همین خاطر در تلاشیم تا به مدلهای کسب درآمد بنیاد تنوع ببخشیم اما همچنان کشاورزی که شامل باغداری، نهالکاری و زراعت میشود، از گذشته تا کنون جزو فعالیتهای اصلی بنیاد بوده است!
پورکاشانی ادامه داد: از دیگر فعالیتهای بنیاد خیریه پورکاشانی میتوان به اداره فرهنگسرای فردوسی اشاره کرد. این فرهنگسرا حدود ۱۰ سال پیش با برگزاری دو کلاس آموزشی آغاز به کار کرد. در فرخآباد مسائل آموزشی تا آن سالها بسیار کمرنگ بود و نیاز آن به شدت احساس میشد. بنیاد ما اولین مرکزی بود که با ارائه خدمات آموزشی همچون سفالگری و زبان انگلیسی نخستین قدمها را در راستای آموزش مهارتی و فوق برنامه در روستا برداشت! اکنون پس از گذشت ۱۰ سال مرکز آموزشی فردوسی به فرهنگسرای فردوسی تبدیل شده و به پختگی لازم رسیده است. ا اکنون نواع کلاسهای هنری و آموزشی در این مرکز برگزار میگردد که شامل کلاسهای زبان انگلیسی (۴۵۰ زبانآموز)، هنری (۱۸۰ هنرآموز) و فنی حرفهای (۶۰ مهارتآموز) در هر ترم دوماهه میشود.
وی اضافه کرد: این خدمات تماما رایگان نیست با این هدف که در خانوادهها حس مشارکت را ایجاد کند. اما هزینه کلاسها بسیار ارزان هستند تا همگان بتوانند از کلاسهای آموزشی فرهنگسرای فردوسی بهره ببرند.
پورکاشانی گفت: یکی از باورهای من این است که یک مجموعه باید بتواند لااقل هزینه جاری، نگهداری و استهلاک خود را پرداخت کنند اما نباید نگاه صرفا تجاری و سود محور داشته باشد. لذا ایده ما در احداث و اداره همچین مجموعههایی به هیچوجه درآمدزایی نیست. در عین حال ایدهآل بنیاد این است که به پروژهها پول تزریق نکنیم و پروژه از محل درآمد اندک خود بتواند هزینههای خودش را پرداخت نماید.
ارائه خدمات موردی مرهمی بر زخم مددجویان است
مجید پورکاشانی با اشاره به اینکه میتوان بسیاری از آسیبها را پیشگیری کرد، توضیح داد: در مصاحبه با مددجویان خود متوجه شدیم که درگیر آسیبهایی هستند که میشد از آنها به راحتی پیشگیری کرد. برای مثال اگر کسی تصادف کند و قطع عضو شود این قابل پیشبینی و پیشگیری نیست اما میشد برای فردی که دیابت پیشرفته دارد و حالا باید پای او قطع شود قبل از رسیدن به این مرحله کاری کرد، طلاق و اعتیاد نیز از موارد آسیبهای موجود و قابل پیشگیری است. ما در تلاشیم که در ابتدای مسیر آسیبزا افراد را از ادامه مسیر باز داریم یا حتی میتوان قبل از ورود به این راه آسیب زننده افراد را به مسیر بهتری راهنمایی کرد. من معتقدم بهتر است برای پیشگیری از تخریب و آسیب کاری کنیم زیرا وقتی چیزی تخریب شد بازسازی آن به مراتب پرهزینه تر است و شاید ناممکن باشد. وی افزود: به همین علت یکی از خدمات بنیاد خیریه خدمات مشاوره و روانشناسی به افرادی است که در معرض آسیبها قرار دارند همچنین در تلاشیم در فرهنگسرای فردوسی فرخآباد، علاوه بر مسائل آموزشی که خود پیشگیری کنندهاند، برنامههای ترویجی از قبیل اردوها، رویدادها، بزرگداشت بزرگان ایران زمین که الهامبخش فرزندان ما هستند نیز برگزار گردد تا به سمت انسجام اجتماعی و هدفمندی طبقه کودک و نوجوان حرکت کنیم.
وی ادامه داد: در بخش مددکاری با ۲۵۰ مددجو در ارتباط هستیم که از ما خدمات موردی دریافت میکنند. این خدمات موردی شامل پرداخت وام قرضالحسنه و بلاعوض در حوزههای درمانی تامین مسکن و اشتغال، پخش بستههای معیشتی، ارائه خدمات روانشناسی به افرادی آسیبدیده و … است. در تلاشیم این تعداد را به ۳۰ خانوار کاهش دهیم تا به جای کمکهای موردی خدمات پایداری را در راستای توانمندسازی بتوانیم به این خانوادهها ارائه دهیم.
مجید پورکاشانی تاکید کرد: میتوان گفت در حال حاضر ارائه خدمات موردی به این مددجویان همچون مرهمی بر زخم زندگیست اما ما میخواهیم به جای مرهم دستشان را بگیریم تا موقعیت خود را تغییر دهند و به شرایط مطلوب دست پیدا کنند!
وی تصریح کرد: با همین رویکرد معتقدیم که فراهم بودن بستری برای ورزش،از بزرگترین و مهمترین قدمها برای پیشگیری بسیاری از آسیبها از قبیل اعتیاد، پرخاشگری، عدم کنترل خشم و… است. از همین رو ورزشگاه مجهزی برای آموزش ورزشهای حرفهای به افراد به خصوص کودکان از چندسال پیش احداث شده است که به صورت محدود هم توانستهایم در چند رشته به مرحله قهرمانی نیز دست پیدا کنیم البته هدف ما رسیدن به قهرمانی نیست بلکه به دلیل افزایش انگیزه در ورزشکاران این موضوع را نیز در نظر داریم. برای مثال تیم فوتسال این ورزشگاه در چهار رده از نونهال تا بزرگسال فعالیت دارد. تیم والیبال بانوان نیز به مراحل خوبی دست پیدا کرده است و از طرفی ورزش صبحگاهی بانوان نیز از فعالیتهای بسیار الهامبخش این ورزشگاه است که بانوان ۲۰ تا ۷۵ سال هر روز به مدت یکسال است که صبحها در هوای خوش فرخآباد ورزش میکنند و به سلامت و نشاط خود اهمیت میدهند. این بانوان علاوه بر انتشار حال خوب در جامعه کوچک روستای خود بازوهای حمایتی خیریه نیز هستند.
تلاش برای رشد کودکان فرخآبادی در یک کانون سالم
مجید پورکاشانی در پایان گفت: شرکت در این فعالیتها با پرداخت هزینهای ناچیز میسر میشود. ما سعی داریم تا جامعه محلی فرخآباد به خصوص کودکان و نوجوانان بتوانند در یک کانون سالم رشد کرده استعدادهای خود را بیابند و به شکل مطلوب پرورش یابند.
وی با اشاره به دیگر فعالیتهای زیرساختی و توسعهای بیان داشت: ساخت مدرسه، درمانگاه، جاده، پروژه فاضلاب روستایی و … از فعالیتهای توسعه روستایی بنیاد است وقتی از توسعه روستایی صحبت میکنیم به این معنا است که برای آبادانی فرخآباد از هیچ تلاشی فروگذار نخواهم کرد در این راه تا توان داریم میکوشیم.
وی در پایان گفت: علاقهمندیم تا در حوزه کارآفرینی اجتماعی در روستای فرخآباد حمایتهای لازم را از کارآفرینان به عمل آوریم. این حمایتها یک طیف از پرداخت بودجه، خرید بخشی از لوازم مورد نیاز، تا در اختیار قرار دادن یک مکان برای راهاندازی کارگاه و…. را شامل خواهد شد. امید داریم تا با حمایت از کارآفرینی اجتماعی بتوانیم بیش از پیش در راستای توسعه پایدار روستای زیبادشت (فرخآباد) حرکت کنیم.
