بر اثر شیوع ویروس کرونا ، در دنیا مردمان شرق آسیا و آنهایی که ظاهرشان به شرق آسیایی‌ها می‌خورد بیشتر از پیش مورد حملات نژادگرایانه و آزار و اذیت قرار می‌گیرند. رسانه‌های احساسی به این تمایلات نژادگرایانه و کلیشه‌های ضد قومیتی دامن می‌زنند و عزمی جدی برای مبارزه با آن لازم است. کرونا
نویسنده دکتر جینگ ژینگ، استادیار دانشگاه زوریخ برای روزنامه گاردین کرونا
ترجمه و تخلیص: شیما وزوایی
اپیدمی بهترین و بدترین وجه شبکه‌های مجازی را به سطح می‌آورد.
در عرض دو ماه گذشته درمان‌های شبهه-علمی ویروس کرونا، نظریه‌های توطئه درباره چگونه به وجود آمدن و شیوع آن، و ویدئوهایی درباره «حقایق کشف نشده» درباره این بیماری، به همراه جوک‌ها و تصاویر خنده‌دار ضد آسیایی شبکه‌های مجازی را پر کرده‌اند.
در همین مدت کوتاه کمپین‌های موازی بسیاری برای مبارزه با آنچه «نژادگرایی کرونایی» خوانده می‌شود به وجود آمده است. مردمانی که ظاهر آسیایی دارند در استرالیا، اروپا، و آمریکا مورد حمله قرار گرفته‌اند، از وسایل نقلیه عمومی بیرون انداخته شدند، در فرودگاه‌ها اذیت شدند، به فروشگاه‌ها راه داده نشدند و یا مورد آزار جسمی قرار گرفتند.
گزارش‌هایی رسیده است که در بیمارستان کودکان ملبورن افراد نخواسته‌اند فرزندانشان توسط دکتران آسیایی-منظر معالجه شوند. کرونا
یک کمدین چینی-انگلیسی می‌نویسند: «کمتر از 0.001 درصد از چینی‌ها کرونا دارند. اما بیش از 99.999 درصد چینی‌ها نژادگرایی کرونایی را تجربه کرده‌اند.»
در فرانسه هشتگ #JeNeSuisUnVirus یا «من یک ویروس نیستم» توسط کاربران آسیایی‌تبار در توئیتر به هشتگی داغ تبدیل شد که موارد مختلف نژادگرایی کرونایی و حمله‌های نژادپرستانه در شهرها و شبکه‌های اجتماعی را گزارش می‌کرد.
این هشتگ خیلی زود به زبان‌های مختلف ترجمه شد و در کشورهای انگلستان، آلمان، ایتالیا، تایوان و … مورد استفاده قرار گرفت.
در استرالیا هشتگ‌های متفاوتی مبنی بر «غذای چینی نخورید!» در فضای مجازی داغ شدند و مردم از رفتن به رستوران‌های اقلیت‌های قومی سرباز زدند. این امر باعث شد تا کمپین #iwilleatwithyou توسط فعالین اجتماعی و فضای مجازی به راه افتد. این کمپین «با تو غذا خواهم خورد» قبلا هم در مبارزه با اسلام‌هراسی و تحریم رستوران‌های مسلمانان در استرالیا راه‌اندازی شده بود. کرونا
هرچند این کمپین‌ها تا حدی اثربخش هستند، اما نباید غافل شد که در زمان اپیدمی دو مورد مهم به افزایش نژادگرایی منجر می‌شوند: هراس‌افکنی، و شایعه‌پراکنی.
این دو مورد هر دو به تبعیض نژادی و قومی دامن می‌زنند و به آن مشروعیت می‌بخشند و هدف‌گیری آنها همیشه گروه‌های اقلیت است.
گزارش‌های احساسی رسانه‌ها می‌تواند هراس اجتماعی موجود را تقویت کند و اقدامات منطقی و عملی را به تاخیر بیندازد؛ و در نتیجه تنها به دیگری‌هراسی منجر شود.
ویدئوهای فراوانی در شبکه‌های اجتماعی از غذاهای مختلف آسیایی منتشر می‌شوند و آنها را «عادات غذایی عجیب و چندش آور» چینی‌ها معرفی می‌کنند. و یا نظریه‌های توطئه‌ای درباره منشا شکل‌گیری این ویروس به وجود می‌آیند که در نهایت یا به ضربه خوردن کسب‌وکارها و اقتصادهای خرد و کلان منتهی می‌شوند و یا به تبعیض قومی و نژادی منجر می‌گردند.
همانطور که دنیا برای مبارزه جهانی با پندمی کرونا آماده می‌شود، شاید وقت آن رسیده که روحیه‌ای جهانی برای هم‌بستگی و مبارزه با نژادگرایی کرونایی هم به وجود بیاید.
